Thomaskoek

Lees dit of dit.

Ahaa, nu dachten jullie zeker ‘Eindelijk geen thomaskoek-spam meer in mijn mailbox!’.
MISPOES! MISPOES! 🙂

Een uitgebreid verslag van de afgelopen maand volgt zeker ooit wel eens!
Momenteel wil ik jullie gewoon volgende beelden laten zien:
1. Het goede weer hier nu!

2. De aanwezigheid van oma Luce en opa Wim.

3. Kalfje Willie…

Tot snel…

Dinsdag 28 juli, we nemen afscheid van ons eerste zomerbezoek bompa Koen en Grossi. Het is erg gezellig geweest, dank jullie wel!
Baai Baaaaaaaai zegt Willie (hij is fan van de aaaaaaaai-lettergreep).
Goede rit – vaart – rit – vlucht – rit naar huis!

Woensdag 29 juli, een rijdag kan ook interessant zijn!
*We rijden van Gros Morne richting l’Anse aux Meadows, het uiterste noorden van Newfoundland om hier één van de volgende dagen de overblijfsels van een Vikingdorp te bezoeken. Onderweg pikken we een lifter op, hij is een zelfverklaarde Viking.

*Verderop zien we ons eerste echte MOOSE in levende lijve. En dan niet één, maar ineens twee tegelijk!

*We komen aan op onze gewenste camping, nu blijkt hier een jaarlijks feest te zijn van de omliggende ‘communities’ (het equivalent van Belgische gehuchten van een dorp bestaande uit 100 inwoners). We mogen op de parking overnachten, maar ze waarschuwen ons voor wat lawaai de komende nachten, er zijn optredens voorzien. We besluiten verder te rijden, maar gaan eerst nog een praatje slaan met onze Duitse parking-buren. Deze mensen zijn aan hun laatste week van 3 jaar rond trekken in Amerika! Interessant gesprek, vriendelijk mensen, zo fijn om andere lang-op-reis-mensen tegen te komen en hun ervaringen/tips te horen, onze reisgoesting wordt er alleen maar groter van.
*We besluiten om de camping het dichtste bij St Anthony te nemen, Triple Falls RV Park (de website werkt niet bij mij, maar misschien wel bij jullie, vandaar de link). Geen liefde op het eerste gezicht… Maar, is ons dat een dikke meevaller! We staan geparkeerd net naast het speeltuintje, net naast het Wifi-gebouwtje, net naast de ‘laundry room’, proper sanitair, water om af te wassen dat écht warm is, ze voorspellen hier de volgende dagen goed weer en het lijkt ons een leuke buurt om te gaan fietsen. Wat wil ne mens eigenlijk nog meer?

P.S.: Foto’s volgen, maar we hebben onze limiet overschreden van onze foto-schrijfruimte. 5 dagen later: Ik denk dat de foto’s terug bij op de site kunnen…

Vrijdag 10 juli, de dag van het nemen der ferry vanuit North Sydney, Nova Scotia, naar Argentia, Newfoundland. Een ferrytrip van +/- 14u (op de boot, de wachttijden ervoor en erna zijn nog niet meegerekend).
Eerst en vooral verpatsen we onze dochter aan andere gegadigden. Voor ons een rustige trip naar de haven in North Sydney … (voor de anderen ook want madam heeft heel de weg geslapen).

Thomas zijn ‘geluksklakske’ doet zijn werk, we zijn juist gereden.

In die rij moeten wij aanschuiven! We zijn precies niet de enigste.

Ook dit vervoer mag mee. En mocht je het afvragen, dit is dus een normale truck hier.

Kind 2, die zich een tijdje ‘kind alleen’ mocht voelen, wacht en eet rustig een boterham.

Het gezin is wederom compleet, we wachten, samen met alle andere mensen, 1,5 uur netjes in de rij.

Het wachten wordt beloond, we rijden de buik in van de boot!

Op z’n canadees (lees als: duidelijker kunnen ze niet meer): hier is onze parkeerplaats.

We nemen snel onze één-overnachting-bagage en zoeken onze kajuit.
Wat een luxe! Ruimte en een eigen, propere, grote badkamer. Na 5 maanden motorhome- en campingleven, zijn we blij en aangenaam verrast!

Snel gaan we kijken hoe de boot vertrekt.

Willie ontsnapt…

En weg is hij!

Natuurlijk denken jullie nu: ‘Wat een mooi truitje heeft dat kind aan.’ Wel, nu je erover spreekt, gekregen van Theater FroeFroe. En mocht je nog geen spectaculaire, toffe en kindvriendelijke dingen te doen hebben, begin augustus, dan is het Familiepark van TAZ#2015 een absolute aanrader! Theater FroeFroe heeft het vol geprogrammeerd met enkel top theater :-)!!!

De ontsnapte gevangen en iedereen met veel plezier op de foto. ‘Nufenleint’, here we come!

 
Onze lieveling…s… zoon 🙂

Zaterdag 11 juli, stipt om 09u30 meren we aan in de haven. We rijden vlot en als eerste van de boot af.

We hebben voor het gemak de dichtstbijzijnde camping gekozen. Blijkt achteraf een goede keuze te zijn, dit is ons uitzicht:

Mensen uit Virginia spreken ons aan en weten het volgende te vertellen: Vroeger stond er op de plaats van de camping een militaire basis van de USA. In de jaren 90 is het allemaal gesloopt, enkel de wegen en de verlichting zijn nog aanwezig. De man, die vroeger een piloot was bij de US Army, heeft hier ooit met zijn gezin gewoond. Ze waren aan de hand van de nummers op de straten, hun ‘huis’ aan het zoeken. Hij wou het laten zien aan zijn dochter, die hier geboren is. Op deze basis vertrokken de bommen voor W.O.2 en later werd het gebruikt om de Russen in de gaten te houden tijdens de Koude Oorlog.

In de namiddag bezoeken we Cape St Mary’s ecological Reserve. We komen hier kijken naar de wel 70.000 zeevogels die op Bird Rock komen nesten. Via een paadje (1,3 km) kan je er super dichtbij komen!

Al die witte spikkeltjes zijn geen vogelkaka, maar de vogels! In dit geval zie je duizenden Jan Van Genten.

Deze geëvolueerde vogelras Van Hoofkes, genieten van het uitzicht.

OEPS, sorry, vorige tekst hoort hierbij!

(fopje, flauw mopje! Vermoeidheid slaat toe, dus mop-niveau ietsiepietsie gedaald 😉 )

 
Zo dichtbij kan je dus komen!
Kinderen een handje geven, is geen overbodige luxe :-).

Eigenlijk kan je Bird Rock vergelijken met een appartementsgebouw voor vogels. Verschillende vogels nesten hier en elke soort vogel vindt er wel een plekje naar zijn ‘goesting’: op een plateautje, aan de rand, op een overhangende rots, … En door de warme zeestroom vanuit Labrador, vinden ze eten in overvloed recht voor hun voeten. Vandaar dat ze op deze rots zitten en niet op de volgende.
Mia is onder de indruk van zoveel vogels en hun gekrijs en hun typische vogelgeur.
Maar paardje-spelen blijft het beste :-).

Maandag 13 juli, we verlaten Argentia en rijden naar de hoodstad van Newfoundland: St. John’s.
We parkeren onze motorhome en zetten de tent op in Pippy park. Wij noemen het pippie-kakka park: dure camping, met niet goed onderhouden sanitair, ook lawaaierig omdat we zo dicht bij een grote stad zitten.

Dinsdag 14 juli, een stralende dag, we gebruiken hem om walvissen te gaan spotten en papegaaiduikers te bekijken. In Bay Bulls varen we met het bootje van Mullowney’s richting Witless Bay ecological Reserve.
Bompa Koen neemt het zekere voor het onzekere…

Deze matrozen staan op de ‘uitkijk’ :-).

GEVONDEN!
  

De bultruggen zijn aan het eten. En als er één zijn staart laat zien, wil dat zeggen dat hij of zij even onder water verdwijnt om een eindje verderop weer boven te komen.
Het is moeilijk om met bovenstaande foto’s duidelijk te maken hoe gracieus deze beesten zijn. Hoe leuk het is om bij dergelijke beesten in de buurt te mogen zijn. Wij zijn fan van whale-spotting-boat-tours!

En Willie? Veel walvissen gezien? 🙂

Hetzelfde met de papegaaiduikers. De foto’s vertellen niets over de vogels, over hun grappigheid, over hun stuntelig vertrekken en landen (of beter gezegd crashen).

Papegaaiduikers blijven hun hele leven lang bij elkaar en elk jaar keren ze terug naar hetzelfde nest! Die nesten vind je in het gras (al die ‘deukjes’ in het gras zijn nesten) en ze bestaan uit 2 kamers: eentje is de badkamer en de andere is het nest.

Op de terugweg naar de haven, mag Mia de boot parkeren (of hoe heet dat bij een boot?).
Regelmatig gaat ze met haar hoofd uit de deur hangen zodat ze kan zien waar ze naartoe vaart.

Woensdag 15 juli, na een stralende dag hoort een regendag. Of in ieder geval tot 14u regen. Het is jongleren in de motorhome met de plaatsen: ik blijf in bed – Thomas staat in de keuken – Grossi speelt met Mia een spel – Bompa Koen houdt Willie bezig – ik wissel met Mia van plaats zodat zij een filmpje kan zien op het bed – Bompa Koen steekt Willie in bed en valt zelf sneller in slaap op de bank – Grossi vult een sudoku in – ik lees wat – Thomas gaat de was insteken en gaat zelf ook in de was – ik maak het eten af – we eten allemaal samen in de motorhome – eindelijk het stopt met regenen!

Maandag 6 juli
Morgen, nog één nachtje slapen, dan komen Grossi en Bompa Koen met het vliegtuig vanuit België tot in Canada! JOEPIE!!
De tijd dat Mia haar nog rest, vult ze met spelen met de speelgoed-diertjes, poppen verzorgen en het vertellen van verhalen (mix van sprookjes en zelf verzonnen). Ze heeft héél veel zin in het bezoek, grote mensen zouden haar als zenuwachtig omschrijven :-).
Willie roept te pas en onpas BOMPA tegen alles en iedereen. We denken dat hij ook wel voelt dat er iets op til is… En voor de rest heeft hij JEUK, ’t arm schaap, de muggen en zwarte vliegjes houden wel van zijn jong vlees. Voor ons werkt Willie zijn aanwezigheid beter dan een anti-muggen-kaars. GRAPJE!

Dinsdag 7 juli
Ondertussen verblijven we in Provincial Park Laurie, ongeveer 16 km van de luchthaven van Halifax/Stanfield. Zo zullen onze bezoekers sneller bij ons zijn, want vandaag landt hun vliegtuig om 15u45.
In de voormiddag doen we de nodige boodschappen, in de namiddag speelt Mia met kindjes die ook kamperen in het park, we zetten de tent recht en blazen de luchtmatras op voor Grossi en Bompa Koen.
En dan, ineens zijn ze er!
 
We vieren hun aankomst met een dip in het meer.

Woensdag 8 juli
De dag begint regenachtig maar warm. Tijd om onze koksmutsen nog eens boven te halen!
De koks van dienst!
We maken ‘banaanijsjes’.

Neem pure chocolade (liefst zo donker mogelijk, wij gebruiken 70% cacao, maar meer is nog lekkerder) en breek het in kleine stukjes.

Laat de chocolade au-bain-marie smelten zodat je een chocoladesaus krijgt.

Ondertussen pel je 2 bananen en snij ze in kleine schijfjes.

Als laatste neem je met een kleine lepeltje de chocoladesaus (OPGEPAST DIE IS WARM) en giet over elk stukje banaan een vol lepeltje chocoladesaus.
Dit zet je in de diepvriezer, ga nu in kleermakerszit ervoor zitten en wacht zeker 5 uur.
Na 5 uur word je wachten/zitten beloond met een koud stuk ‘banaanijsje’.

Mia heeft hier op de camping vriendjes gemaakt, Patrick en Mina. Mina is ook 4 jaar, maar ze is een stukje kleiner. Ideaal voor ons, want we hebben kleding van Mia die haar niet meer past. Hopla, terug een beetje meer plaats in onze kast!

Donderdag 9 juli
Aha, vandaag begint onze trektocht naar Newfoundland! Met een tussenstop in Linwood Campground, rijden we morgen naar North Sydney. Daar nemen we de nacht ferry richting Argentia, de boot zal er ongeveer 12 à 14 uur over varen.
Het parkeren van onze motorhome is reeds een koud kunstje geworden voor onze kids!