De lange versie

Ahaa! Vlot internet 🙂 zo snel is ne mens tevreden… en geen internet is ook leuk hoor 😉

Waar waren we gebleven?
Juist ja, ik had jullie een kort overzichtje gegeven van onze afgelopen dagen. Bij deze dan de lange versie:

Zondag 29 maart 2015 schreven we het volgende in ons dagboekje ‘Onze eerste echte menu del dia gegeten in het dorp Abla. Een tankstationbediende had ons naar een restaurantje gestuurd. We waren de enige toeristen.’ Thomas was volledig in zijn nopjes. We verstonden zo goed als niets van de kaart, dus elke gang was een verrassing. Het bestond uit een voorgerecht – hoofdgerecht – dessert – fles wijn en dit voor de luttele prijs van €10 pp. Volledig zijn ding: lekker – goedkoop – typisch Spaans eten.
Die fles wijn was een glas hoor! Want nadien heeft hij de weg tussen Abla en Trevélez gereden A 348. Zoals reeds verteld, erg goede kronkelige weg door een prachtig landschap. We hebben er foto’s van, maar die komen niet in de buurt van de werkelijkheid.
In het dorp Trevélez zijn we gestopt aan Camping Trevélez. Niet alleen de originele naam stond ons aan, maar vooral de vriendelijkheid van de mensen en de prachtige omgeving was top! Een echte aanrader voor de die-hard-wandelaars onder jullie, volgens de eigenares waren er 30 verschillende +3000m wandelingen bij hun in de buurt.

Maandag 30 maart 2015 was de een-geluk-bij-een-ongeluk-dag. Net op de parking van een restaurant en hotel (geluk), beslissen we om toch maar niet verder te rijden met onze motorhome omwille van het EDC lichtje dat flikkerend rood brandt (ongeluk). Na héél wat gebel en geregel (ongeluk), zijn we hem slechts voor een nachtje kwijt (geluk, alhoewel we dat pas de volgende middag te weten zijn gekomen).

De kindjes hebben die dag erg flink (GELUK) samen met ons, de dag ‘uitgewacht'(ongeluk). Maar het wachten werd beloond met de komst van Bert en Dorien EN kadootjes (geluk).

Dinsdag 31 maart 2015 kregen we in de voormiddag het telefoontje dat we onze motorhome terug mochten gaan halen in Motril. Na wederom een uurtje of twee te wachten, is er een taxi gekomen om mij en Dorien te brengen naar de garage. Super vriendelijke taxichauffeur en hij kende de weg erg goed… Ik denk dat hij met zijn ogen dicht nog tegen 90 km/u in die bergen kon rijden. Maar hé, we leven nog, ik klaag niet!
Ik moest van Thomas vragen wat er nu precies mis was met onze motorhome. En dat hebben we gedaan: poco problemo! Meer konden we er niet van maken. Hij rijdt terug zonder dat er iets flikkert, goed genoeg voor ons.
En dan wij, ‘snel snel snel’, terug naar Orgiva, naar de camping om onze motorhome te installeren en te genieten van het zonnetje! Eigenlijk een kleine, leuke, iets wat rare/hippie-achtige mensen misschien, camping.

En dat hebben we een paar dagen volgehouden!
Zoals je misschien kan zien op de foto, hebben we ook vrienden gemaakt. Op deze camping stonden nog twee andere lang-op-reis koppels. Het lijkt wel even of iedereen er voor een jaartje of twee op uit trekt :-).
Een van de twee koppels, waren mensen uit Duitsland met een kindje Lovis van net 3 jaar en hun 2 honden. Mia en Willie waren zot van de honden. Willie ging er graag naartoe en Mia vond het super om met ze te gaan wandelen.
Op een gegeven moment was er een overdekt marktje in Orgiva. Bert, Thomas, Mia en Willie waren in de speeltuin, toen ze een vader en zijn dochter zagen staan bij een doos met puppy’s. Je kreeg ze gratis van die mensen… Ze waren echt super schattig… Bijna waren we met z’n 5 in de motorhome… Het gezond verstand heeft toen de bovenhand genomen: een hond meesleuren naar Canada, Amerika en Nieuw-Zeeland, dat is wel echt moeilijk. Misschien als we terug thuis zijn…

Tegen zaterdag 4 maart 2015 hadden we het wel gezien in Orgiva, dus zijn we (met Bert en Dorien) verder gereden via Colmenar naar Fuente de Piedra.
Op zondag 5 maart 2015 zijn we in het laatst genoemde dorp een opvanghuis voor oude ezels gaan bezoeken. Ook Tomas stond er 🙂

Er was een egg-hunt georganiseerd, ideaal voor Pasen. Maar stel u er niet te veel bij voor. Mia moest één eitje zoeken en dan kreeg ze daarvoor een verrassing. Pasen en eitjes, niet echt een Spaans iets…
Maar de paashaas had wel onze motorhome gevonden in Spanje!

Mia: ‘Hoe kan de paashaas in onze motorhome?’
Thomas: ‘Via de deur.’
Mia: ‘Was die dan nog los?’
Thomas: ‘Ja.’
Daarna deed Mia onmiddellijk de deur van motorhome op slot. Ze vindt het maar niets dat dergelijke figuren (zoals de paashaas en Sinterklaas) zo maar overal binnen kunnen.

Na al die eitjes-avonturen, was het tijd om iets te doen met eitjes… Bert is de allerbeste pannenkoeken-bakker ter wereld, vertelde hij. Dus tijd om het eens te testen!

Willie was er niet zo zot van…

Maandag 6 en dinsdag 7 april 2015. Bewolkte regenachtige windige dagen, we stonden op de camping van Parque Ardeles. Zelfs met dit weer was het er fantastisch mooi.
Sorry, ik weet het, ik schrijf altijd dat het hier mooi is, maar dat is het ook in Andalusië.
Het waren ook ineens onze laatste reisdagen met Bert en Dorien. Hun neuzen stonden richting Portugal, die van ons naar Granada – Malaga – Ronda – Cádiz.
We vonden het erg fijn om een tijdje samen te reizen!

DANKU BERT EN DORIEN! -xxx-