Thomaskoek

Zoals gisteren beloofd, vandaag de foto’s van de dolfijnen/potvissen-jacht.

Maar eerst en vooral: ER IS ER EENTJE JARIG HOERA EN DAT BEN JIJ! (=> Jef)! Viert ze nog daar in Barcelona! -xxx-

Terug naar de dolfijnen/potvissen-jacht. Volgende beelden zeggen alles:
Een geïnformeerd mens is er twee waard.

Mia en ik zijn er klaar voor!
(nu ik deze foto zie, moet ik denken ‘Jo, hoog moeder-gehalte-outfit aan (lees als praktische kleding)’ en dat met 50 hippe tieners bij op de boot. En twee knappe jonge gidsen, ook dat nog! Tja, vandaag beseft dat ik al 34 word dit jaar… Awel, de tijd vliegt hier voorbij, maar die 34 zeker 🙂

En daar waren ze…

En nog meer.

En eentje die alleen op de foto wou.

We zijn op onze bootreis 2 scholen dolfijnen tegen gekomen. Eentje bestond zelfs uit meer dan 100 dolfijnen.
De potvissen hebben we niet gezien, maar de gidsen zeiden dat ze er gisteren 5 hadden gezien en dat ze zeker nog in de buurt waren. Wij hadden potvispech vandaag.
Het varen met de boot en het zien van de dolfijnen was al goed genoeg!
Er stond redelijk wat wind, dus de bootreis was een soort natuurlijke Bobbejaanland. Sommige van de 50 tiener-hipsters vonden de 2 uur durende bootreis een beetje… Ja, ik zal zeggen dat ze geen zeebenen hadden :-).
En de dolfijnen zo dichtbij zien in hun natuurlijke omgeving, top!

OEPS 10 dagen geleden sinds ons laatste bericht! De tijd gaat hier snel en we hebben hier ook zooooo weinig tijd…
Wat doet een mens dan op een dag op ‘lang-op-reis’? Wel, hieronder een overzicht van onze bezigheden de laatste 10 dagen:

HYGIËNE
 In bad gaan moet nu en dan gebeuren! Met dank aan Bert en Dorien voor het ‘bad’!

CREATIVITEIT STIMULEREN
Zoals Mia het zei: ‘Mama heeft de kroon geknipt, maar ik doe al de versiering!’.

KLUSSEN
Gelukkig had Thomas véél hulp van Willie!

CULTURELE ACTIVITEIT
Bezoek aan Ronda, een stadje gescheiden door een gigantische kloof. Knap hoe ze ooit die brug zo hebben gemaakt!
Maar wij vonden het er  te toeristisch.

Mia en ik genieten van het uitzicht.

Elke grote stap vooruit dat Willietje zet,
is er ook één voor Trui ♥!

SPORTIEF FIETSEN
Tijdens één van de ritten in de buurt van Grazalema, horen tussenstopjes.
Mia zoekt naar water in het ‘beekje’.

Willie met zijn nieuw hoedje, het heeft wel 10 minuten op zijn hoofd gestaan!

Kalfjes zoeken tussen de koeien…

en gevonden!

‘Ja ja Jo, wij fietsen altijd verantwoord!’

AUTO RIJDEN
Willie zit voor de eerste keer vooraan. Hij was in extase (nog zacht uitgedrukt)!

De meisjes achterin.

MATERIAAL UITTESTEN
Ziehier, mijn eerste foto met onze GoPro gemaakt. (sponsor: deHouterenMaan)

WILD KAMPEREN

We stonden er niet alleen… (zelfs nog nooit met zoveel volk op één plek gestaan)

STRAND AMUSEMENT
Kijken naar AL die kiters 95% (en windsurfers 5%) in Tarifa.

UZELF VERZORGEN
Thomas vertelt:
Bij de toeristische dienst gaan vragen of er een kapper is in Tarifa. Ze duidt het aan op ons kaart.
Er blijkt slechts één mannenkapper te zijn, we zoeken hem.
Gevonden! Een deur met raampjes… Die dag had hij geen tijd (goesting?) meer voor Thomas. We moeten ‘manana’ terug komen om ‘docé’. We verstaan dus morgen terug komen om 12u.

Volgende dag om 12u stond Thomas klaar naast de deur…
Aja, we moeten rekening houden met het ‘Spaanse uur’. 12u20 was hij er.

Thomas VOOR

Thomas TIJDENS

Thomas NA

Zoals u ziet, na een oorverdovend Spaans kabaal (zijn vrienden stonden op straat met hem te praten/roepen) in zijn oren tijdens het knippen, is dit dus het Spaans-getint-kapsel (en dit slechts voor €7).
Ooh ja, en voor het scheren moeten we ‘manana’ nog eens terug komen.

Mia bekeek het geknip vol bewondering!

Een blog-bericht van ons, zou geen echt blog-bericht van ons zijn, zonder te vertellen hoe mooi het overal wederom was de afgelopen dagen! We komen van  Grazalema (aanrader voor wandelaars, natuurliefhebbers en bezoekers-der-charmante-Spaanse-dorpjes) en verblijven momenteel in Tarifa (de stad met de meeste zelfdodingen,verschrikkelijk véél wind en waar je de bergen van Afrika kan zien ECHT WAAR fantastisch gewoon).

De bar sluit, het internet weg, dus wij ook!
Tot snel

Mia op een mooie trap in Albaicin, Arabische wijk in Granada

Woensdag 8 maart 2015. Een dagje op en top de toerist uithangen! We hebben een toeristentreintje genomen om door GRANADA te rijden. In deze tijd van het jaar staan alle bomen in bloei en heb je veel kleurrijke bloemen. Dus een stad die er ‘levend’ uitziet en is, aangenaam om er te zijn.

Mia met Willie op haar schoot in het toeristentreintje

Donderdag 9 april 2015.
Ahaa, op deze dag gingen we het wat rustig aan doen, alleen even naar de winkel.
We wilden naar een grote winkel gaan omdat we veel verschillende dingen nodig hadden (bijvoorbeeld tekenpapier, Pritt, groenten, fruitpap voor Willie, vis, …).
Onderweg in de bus naar Granada gisteren, hadden we een Carrefour gezien. Ideaal en slechts op 12 km van onze camping. Dat is goed te doen met de fiets, zeiden we…
Na het middageten, +/- 15u vertrekkens klaar en ongeveer 30 à 40 min later waren we er al. Inkopen gedaan in een gigantisch shoppingcenter met een mega Carrefour in.
En dan onze terugweg… Wind op kop en alleen maar ‘vals plat’ of berg op. Ik denk dat het 19u30 was eer we terug op de camping waren. Geslaagde ‘rustige’ dag :-)!
(Trouwens over de camping niets speciaal te zeggen, gelegen in het dorpje Otura. De camping ligt op 10 km van Granada en op 200m van een busstop, perfect dus om vanuit hier met de bus naar Granada te gaan. Je moet er dan eerst wel 3 keer voor op een andere bus stappen.)

Hopla, we zijn vrijdag 10 april 2015, de trouwdag van Lies en Ward (PROFICIAT MEERHOUTSE KATER EN KATTIN) en onze bezoekdag aan het Alhambra.
Volgens iedereen hetgeen je MOET gedaan hebben in Granada. Ja hoor, wij sluiten ons nu aan bij dat soort mensen, je MOET het echt doen als je hier bent! Het Los Palacios Nasrides is machtig, indrukwekkend schoon.
Vooral hoe je een ticket moet bemachtigen is al een avontuur: Om te veel bezoekers te vermijden, worden er ‘slechts’ 7700 per dag toegelaten (in 2 shiften: de voormiddag en de namiddag). Je kan er reserveren via het internet, maar dan moet je wel 2 à 3 weken op voorhand reserveren. Of je kan er ook nog dezelfde dag kopen, maar dan moet je om 08u aan de ticketbalie staan. (of, is ons achteraf duidelijk gemaakt, je kan ook naar het toeristeninformatiecentrum gaan en daar kan je er meestal ook nog kopen zodat je binnen de 2 dagen ernaartoe kan, maar misschien is dit enkel in het laagseizoen, voor ons kon het nu)
In ons zéér goed op voorhand geplande reis schema ;-), hebben we gekozen voor het laatste. Kinderen uit bed om 06u30, om 07u30 met de taxi naar het Alhambra, om 08u00 stonden we in de rij en om 09u had ik nog 4 tickets (van de laatste 123). Ons bezoek moesten we in de namiddag afleggen en om 18u30 mochten we het Los Palacios Nasrides bezoeken.

Aangezien nog een hele dag rondhangen in de stad te vermoeiend en weinig plezierig voor de kindjes zou zijn, zijn we met de bus terug naar de camping gegaan. Pas om 14u zijn we aan de camping vertrokken richting het Alhambra.
Persoonlijk snap ik nu dat er ‘slechts’ 7700 mensen per dag binnen mogen, je bezoek gebeurt in een rustige sfeer zo.
Iets dergelijks bezoeken met kleine kindjes is ‘anders’ dan normaal. (Ik zou graag nog eens zonder kinderen rustig terug gaan.:-)) Het gaat van verhalen over Afrikaanse prinsessen die in Los Palacios Nasrides hebben gewoond vertellen, traplopen en over zandpaadjes kruipen, spelen met andere kinderen, extra attractie zijn voor Chinese mensen, picknicken, spelletjes spelen, met je voeten door de gootjes met water lopen (en daarna naar haar voeten krijgen van de opzichters) en zelfs tot lawaai maken met losliggende putdeksels. We hebben dus gekozen om geen foto’s te nemen van het Alhambra (de beste foto’s vind je toch op hun site), maar van ons zelf:

Mia en Jo in de bus

Thomas en Willie in de bus op weg naar het Alhambra, Mia heeft de foto genomen met Thomas zijn gsm

Mia en Jo poseren zoals de Chinese mensen doen

Spelen met putdeksels die niet goed vastliggen (1)

Spelen met putdeksels die niet goed vastliggen (2)

Willie stapt voor de eerste keer meer dan 1,5m alleen! Alleen nog maar gezien in het Alhambra

High-five low-five spelletje spelen

Mia slaat mis bij het high-five low-five spelletje

Mia moet een toertje rennen als straf bij het spelletje high-five low-five

Thomas, de schrijnwerker, bij een indrukwekkende houten deur in Los Palacios Nasrides

Mia op Patio de los Leones in Los Palacios Nasrides (daar waar de Afrikaanse prinsessen gewoond hebben)

Willie als attractie voor Chinese toeristen

 Zaterdag 11 april: Tijdens het schrijven van dit, gebeurt er het volgende in Meerhout (echt wel the-place-to-be dit weekend):
GROOT FEEST VOOR OMA JEANNEKE EN OPA KAREL PEYS, 60 JAAR GETROUWD!
We denken aan jullie en viert ze! -xxx-

P.S.: Graag klein verslag gewenst van de toeschouwers van bovenstaande  vernoemde evenementen (trouw voor het 1ste jaar en trouw voor 60 jaar) 🙂

Ahaa! Vlot internet 🙂 zo snel is ne mens tevreden… en geen internet is ook leuk hoor 😉

Waar waren we gebleven?
Juist ja, ik had jullie een kort overzichtje gegeven van onze afgelopen dagen. Bij deze dan de lange versie:

Zondag 29 maart 2015 schreven we het volgende in ons dagboekje ‘Onze eerste echte menu del dia gegeten in het dorp Abla. Een tankstationbediende had ons naar een restaurantje gestuurd. We waren de enige toeristen.’ Thomas was volledig in zijn nopjes. We verstonden zo goed als niets van de kaart, dus elke gang was een verrassing. Het bestond uit een voorgerecht – hoofdgerecht – dessert – fles wijn en dit voor de luttele prijs van €10 pp. Volledig zijn ding: lekker – goedkoop – typisch Spaans eten.
Die fles wijn was een glas hoor! Want nadien heeft hij de weg tussen Abla en Trevélez gereden A 348. Zoals reeds verteld, erg goede kronkelige weg door een prachtig landschap. We hebben er foto’s van, maar die komen niet in de buurt van de werkelijkheid.
In het dorp Trevélez zijn we gestopt aan Camping Trevélez. Niet alleen de originele naam stond ons aan, maar vooral de vriendelijkheid van de mensen en de prachtige omgeving was top! Een echte aanrader voor de die-hard-wandelaars onder jullie, volgens de eigenares waren er 30 verschillende +3000m wandelingen bij hun in de buurt.

Maandag 30 maart 2015 was de een-geluk-bij-een-ongeluk-dag. Net op de parking van een restaurant en hotel (geluk), beslissen we om toch maar niet verder te rijden met onze motorhome omwille van het EDC lichtje dat flikkerend rood brandt (ongeluk). Na héél wat gebel en geregel (ongeluk), zijn we hem slechts voor een nachtje kwijt (geluk, alhoewel we dat pas de volgende middag te weten zijn gekomen).

De kindjes hebben die dag erg flink (GELUK) samen met ons, de dag ‘uitgewacht'(ongeluk). Maar het wachten werd beloond met de komst van Bert en Dorien EN kadootjes (geluk).

Dinsdag 31 maart 2015 kregen we in de voormiddag het telefoontje dat we onze motorhome terug mochten gaan halen in Motril. Na wederom een uurtje of twee te wachten, is er een taxi gekomen om mij en Dorien te brengen naar de garage. Super vriendelijke taxichauffeur en hij kende de weg erg goed… Ik denk dat hij met zijn ogen dicht nog tegen 90 km/u in die bergen kon rijden. Maar hé, we leven nog, ik klaag niet!
Ik moest van Thomas vragen wat er nu precies mis was met onze motorhome. En dat hebben we gedaan: poco problemo! Meer konden we er niet van maken. Hij rijdt terug zonder dat er iets flikkert, goed genoeg voor ons.
En dan wij, ‘snel snel snel’, terug naar Orgiva, naar de camping om onze motorhome te installeren en te genieten van het zonnetje! Eigenlijk een kleine, leuke, iets wat rare/hippie-achtige mensen misschien, camping.

En dat hebben we een paar dagen volgehouden!
Zoals je misschien kan zien op de foto, hebben we ook vrienden gemaakt. Op deze camping stonden nog twee andere lang-op-reis koppels. Het lijkt wel even of iedereen er voor een jaartje of twee op uit trekt :-).
Een van de twee koppels, waren mensen uit Duitsland met een kindje Lovis van net 3 jaar en hun 2 honden. Mia en Willie waren zot van de honden. Willie ging er graag naartoe en Mia vond het super om met ze te gaan wandelen.
Op een gegeven moment was er een overdekt marktje in Orgiva. Bert, Thomas, Mia en Willie waren in de speeltuin, toen ze een vader en zijn dochter zagen staan bij een doos met puppy’s. Je kreeg ze gratis van die mensen… Ze waren echt super schattig… Bijna waren we met z’n 5 in de motorhome… Het gezond verstand heeft toen de bovenhand genomen: een hond meesleuren naar Canada, Amerika en Nieuw-Zeeland, dat is wel echt moeilijk. Misschien als we terug thuis zijn…

Tegen zaterdag 4 maart 2015 hadden we het wel gezien in Orgiva, dus zijn we (met Bert en Dorien) verder gereden via Colmenar naar Fuente de Piedra.
Op zondag 5 maart 2015 zijn we in het laatst genoemde dorp een opvanghuis voor oude ezels gaan bezoeken. Ook Tomas stond er 🙂

Er was een egg-hunt georganiseerd, ideaal voor Pasen. Maar stel u er niet te veel bij voor. Mia moest één eitje zoeken en dan kreeg ze daarvoor een verrassing. Pasen en eitjes, niet echt een Spaans iets…
Maar de paashaas had wel onze motorhome gevonden in Spanje!

Mia: ‘Hoe kan de paashaas in onze motorhome?’
Thomas: ‘Via de deur.’
Mia: ‘Was die dan nog los?’
Thomas: ‘Ja.’
Daarna deed Mia onmiddellijk de deur van motorhome op slot. Ze vindt het maar niets dat dergelijke figuren (zoals de paashaas en Sinterklaas) zo maar overal binnen kunnen.

Na al die eitjes-avonturen, was het tijd om iets te doen met eitjes… Bert is de allerbeste pannenkoeken-bakker ter wereld, vertelde hij. Dus tijd om het eens te testen!

Willie was er niet zo zot van…

Maandag 6 en dinsdag 7 april 2015. Bewolkte regenachtige windige dagen, we stonden op de camping van Parque Ardeles. Zelfs met dit weer was het er fantastisch mooi.
Sorry, ik weet het, ik schrijf altijd dat het hier mooi is, maar dat is het ook in Andalusië.
Het waren ook ineens onze laatste reisdagen met Bert en Dorien. Hun neuzen stonden richting Portugal, die van ons naar Granada – Malaga – Ronda – Cádiz.
We vonden het erg fijn om een tijdje samen te reizen!

DANKU BERT EN DORIEN! -xxx-

Er zijn verschillende hulplijnen…

Medische hulplijn: Willie was naast een trapje gevallen, BOENK met zijn gezicht en neus op de harde vloer. Bloed, veel bloed uit zijn neus en mond. Toen heb ik toch maar effe naar onze medische hulplijn gebeld, dokter Kris. Ze vertelde dat er bij neus- en lip-wonden veel bloed komt te kijken, maar dat het meestal niet zo erg is. Tenzij hij zou beginnen over te geven, dan moesten we zeker naar een dokter gaan… Helemaal niet het geval! De volgende morgen was meneertje Willie Van Hoof wederom zijn blije zelf (met boksersneus nu). Motorhome Garage Lievens hulplijn: Na het zekeringsprobleempje in Frankrijk, het brandje door de kabels van de achteruitrijcamera en nu het EDC verklikkerlampje dat ineens ging branden… zijn zij de drukst gebelde hulplijn. Het laatste had het volgende als gevolg:
[NORMAAL MOET HIER DUS EEN FOTO KOMEN TE STAAN VAN ONZE MOTORHOME OP EEN SLEEPTRUCK. DAT LUKT NIET… MAAR BIJ DEZE WEET JE WAT JE JE MOET VOORSTELLEN!]
Motorhome weg… gelukkig waren we in panne gevallen vlak voor een restaurant/hotel. En daar hebben we dan ook de dag en nacht doorgebracht. Dikke meevaller!

Pffff, het internet is op hier super traag. Ik ga mijn verslag al afronden, alles duurt 5 keer zo lang…
Kort overzicht van de afgelopen dagen: na ons vertrek in Las Negras, zijn we gaan overnachten op een camping (de hoogste van Spanje op 1600m) te Trevelèz = super toffe camping, geweldig ontvangst en erg mooie omgeving. Vandaaruit zijn we de volgende dag naar Orgiva gereden. De weg tussen Abla  – Trevelèz – Orgiva is een aanrader!
In Orgiva hebben we dan motorpech gekregen. Na overnachting in het hotel, zijn we samen met Bert en Dorien naar de camping van Orgiva gegaan en er een paar dagen gestaan. Nu staan we aan een prachtig huis in Colmenar. Straks rijden we door naar een ezel-opvang-boerderij waar Mia morgen eitjes kan rapen.

Tot een betere internetverbinding…

Nog snel voor we weer doortrekken, een berichtje zetten nu we nog wifi hebben.

Wat waren onze hoogtepunten van de afgelopen dagen…
Voor mezelf waren de regendagen, goede rustdagen.

Activiteiten: wat douchen, tekenfilmpje zien, speeltuintje gaan, afwas doen, reisboekjes lezen, rondrijden met de motorhome om zo te kunnen eten op verlaten strandjes en naar de lidl gaan.

Top reisdagen 😉

 
Zeker op de terugweg van de lidl: Ineens was het stil en kon Thomas enkel nog zeggen ‘Oe’ en ‘Oei’ en weer ‘Oe oe ooooh’. Een half minuutje later stonden we stil. Ik zat op de achterbank en keek naar de bestuurderszetel. Vuur! Vuur onder Thomas zijn been en rook! Eerste ding voor mij: kindjes pakken en uit de motorhome. Thomas had ondertussen door vanwaar de rook kwam, hij trok het kastje open en zag nu het vuur. Gelukkig was het allemaal niet zo erg, hij kon het vuur gewoon uitblazen.
Oké, effe bekomen en dan alles eens nader bekijken. Tja, wat kabeltjes gesmolten (van achteruitrijcamera) in de zekeringkast maar de auto doet het nog…
Dus rijden we door op een rustig tempo naar onze camping.
Daar bellen we onze verzekering en nog geen uurtje later staat er al een mekanieker. Hij bevestigt Thomas zijn vermoeden, de achteruitrijcamera was de boosdoener.
Hij gaf ons zijn zegen om veilig door te reizen! Fjieuw…

Woensdag 25 maart was een bewolkte maar geen regendag! We kwamen eens buiten 🙂
In de namiddag is Thomas met de kindjes (één in de draagrugzak, ander met een zelf-gevonden wandelstok) een berg/rots gaan beklimmen/bewandelen. Bij het thuiskomen zei Mia: ‘Het was leuk, maar nu heb ik pijne voeten.’ Zo moeder, zo dochter zeker…

En daar was ze dan: DE ZON en de warmte ineens ook.
Op de eerste echte Spaanse dag, beslisten wij om Fort Bravo te bezoeken. ‘Perfect’ om met dat weer (denk aan een top-zomer-zwem-weer dag in België) de decors (echt wel vrij geslaagd) van oude western films te gaan bezoeken. Films zoals ‘Once upon a Time in the West’ (van Sergio Leone), ‘The magnificent Seven’ of enkele scènes uit ‘Lawrence of Arabia’ (de Western-liefhebbers onder jullie kunnen zich de plaats zonder foto’s voorstellen, voor al de anderen:

Voor Mia ‘echt’ genoeg! Ze was erg onder de indruk van de echte cowboys (4 waarvan 3 op een paard) en van de rit in de koets door het Far Weststadje en het Mexicaans Dorpje. Er was nergens iemand thuis…
Net voor we binnen gingen zei ze “Ik ben niet bang! Ik heb alleen een beetje verschrikkelijk.”

Dan schrijven we al zaterdag 28 maart 2015. Wederom een stralende zon, erg heet voor onze normen (28°C). Dit weer mat onze kindjes af…
Terwijl Thomas gaat mtb’en in de voormiddag

houden de meisjes zich in stilte bezig

en probeert Willie te slapen (wat niet gelukt is, hij heeft dan maar in de namiddag geslapen, in de fietskar, in de schaduw).

Hopla, het staat erop.
Wij gaan vertrekken richting la Lomilla. Een mini-boerderij-campinkje  in de buurt van Orgiva, aan de voet van de Sierra Nevada. Dat is het plan, maar de eigenares betwijfelt of we er met onze motorhome zullen geraken, de laatste km zijn op een bergwegje. We zullen zien…
Ook komen Bert en Dorien een tijdje met ons meereizen. De zon hebben we voor hen al voorzien.

Doehoei!

Daarvoor doen we het!

Gisteren zijn we op ‘dagfietsuitstap’ geweest.
Om te beginnen zijn we om 13u30, als echte Spanjaarden (hier bedoel ik mee zó laat middag gegeten, maar toch nog eerst), een pasta gaan eten. In de zon, op een gezellig klein terrasje en bovenal lekkere simpele pasta!

Buikjes vol en hopla de fiets op, richting een fantastisch mooi afgelegen strandje in een groene baai: Playa del Playazo.

Voordeel van fietsen (in vergelijking met de auto) is dat je traag de omgeving kan opnemen en ruiken. Logisch eigenlijk, ne mens moet dat niet schrijven…
Voor mezelf een niet zo leuke afsluiter: Toen we naar huis fietsten, langs het dorpje Las Negras, zaten er wat mensen op een pleintje.
En die mensen hadden honden.
En die honden vonden het fijn om al grommend en blaffend achter ons te lopen.
En een trike-ligfiets is lager dan een normale fiets.
En ik hou niet echt van honden die ik niet ‘ken’.
En zeker niet van blaffende, grommende honden naast mijn hoofd!
En het duurde lang vooraleer ze weg waren.
Gelukkig reed Thomas tussen mij en die honden en hebben de mensen hun honden snel teruggefloten. Ik gok dat Thomas zo dadelijk gaat zeggen (als hij mijn geschrijf leest) ‘Ge moet zo niet overdrijven!’. Hij heeft gelijk, maar toch ik heb er een schrik van gepakt…

Vandaag maandag 23 maart 2015 was eerder een rust-winkeldag.
Niet veel te vertellen. In Spanje hebben ze net dezelfde Decathlons als bij ons. En ook de Lidl is hetzelfde.

Onderweg naar huis hebben onze kindjes naar een filmpje gekeken. Mia had gekozen voor Pinokkio.
Een tiental minuutjes na het nemen van deze foto, zag ik het volgende: Dikke tranen die over Mia haar wangen liepen en van de schrik 2 vingers in haar mond. (stuk van de film waar Pinokkio in het kooitje wordt opgesloten bij de circusdirecteur)
OOOH het gevoelig dutske toch!

Hier Thomas nu: Ik vind het flauw! Ne blaffende hond is niet erg, Jo! Als ge nu al zou gebeten zijn… Tja, dan ne schrik pakken, logisch.

P.S. De titel van dit bericht is gekozen door Thomas.